Blog 5: Het echte werk is begonnen...

Alweer een nieuwe blog, deze keer op veler verzoek over mijn coschap!


Lieve lezers,

Wat leuk om iedere keer jullie reacties te kunnen lezen!

Hier is inmiddels mijn coschap echt begonnen. Maandag 12 december was ik nog vrij omdat het een nationale feestdag was, al kon niemand mij vertellen wat er dan precies werd gevierd, haha. Ik heb in ieder geval genoten van mijn vrijheid en kon op dinsdag 13 december fris en fruitig aan mijn coschap beginnen. Dat moest ook wel, want onze wekker ging om 6:15 uur aangezien onze werkdag om 7:00 uur al start. Ik zit nu in de PusKesMas in Mlonggo, een soort huisartsenkliniek/Public Health Centre, maar dan met een kleine spoedeisende hulppost erbij en 13 bedden om patiënten op te nemen. We beginnen met het ochtendappèl, waarbij onder andere de medische overdracht wordt gedaan. Dit vind tegen mijn verwachting in buiten plaats en als het regent, staan we met zijn allen onder het afdak, terwijl het appèl gewoon doorgaat. In tegenstelling tot de rustige introductie in Semarang, kregen we hier een introductie van een paar minuten en werden daarna direct in het diepe gegooid: we mochten direct beginnen met de afdelingsvisite over 12 patiënten en daarna poli doen, waarbij ik zelfstandig 25 patiënten heb gezien in 3 uur tijd, hard doorwerken dus. 's Middag doen we rond 14:00 uur nog een keer afdelingsvisite en daarna zijn we 'on call' en kunnen we gebeld worden als er acute patiënten zijn. Alles in de PusKesMas gaat in het bahasa Indonesia, aangezien hier bijna niemand Engels spreekt. De patiënten spreken sowieso alleen bahasa en het grootste deel van het personeel hier ook. Degenen die "wel Engels kunnen" kunnen nog geen hele zin in het Engels praten. Dus het komt hier vooral aan op een beetje bahasa van Myrthe, aangevuld met een beetje google translate. Zo komen we er meestal wel uit maar het is wel stoeien. De ziektebeelden hier verschillen niet eens heel van wat je in Nederland tegenkomt, behalve dat er natuurlijk meer infecties voorkomen, die standaard met antibiotica worden behandeld, ongeacht of ze viraal of bacterieel zijn. Verder zie ik veel mensen met hypertensie, waarvoor captopril hier de standaard therapie is. Suikerziekte komt hier ook vaak voor en de therapie daarvoor vinden wij op zijn zachtst gezegd niet optimaal. Dat geldt overigens voor bijna alle therapieën: er worden hier meestal ongeveer 10 tabletjes meegegeven per soort medicijn, terwijl het vaak om chronische ziekten gaat zoals hypertensie en suikerziekte. Ze zijn hier fan van recepten schrijven, niemand gaat zonder recept naar huis, en daar staan gemiddeld 3-4 medicijnen op, maar er wordt zelden echt een adequate behandeling gegeven. Ook wordt hier antibioticaresistentie gekweekt, door patiënten maar voor 2-3 dagen medicatie mee te geven, terwijl een goede kuur minstens 5 dagen zou moeten duren. Dat levert bij ons, vanaf dag één, al menig keer wat frustratie op. Al onze in Nederland geleerde Evidence Based Medicine verdwijnt hier in de prullenbak.

De extra hindernissen die ik hier tegenkom, zorgen ervoor dat ik genoeg uitdaging in mijn coschap heb. Het contact met patiënten vind ik ook hier erg leuk en ondanks dat we elkaar niet altijd even goed begrijpen, komen we met alle hulpmiddelen van tegenwoordig best een eind en wordt er regelmatig gelachen als het even niet lukt. De patiënten hier (en overigens ook alle andere mensen) blijven supervriendelijk en zien ook wel in dat wij als buleh (blanke) weliswaar nog niet perfect bahasa spreken na onze korte tijd hier, maar wel erg ons best doen om alles te begrijpen.

Na deze eerste werkdag vol verrassingen, hebben we ons de rest van de week ook prima vermaakt. We hebben een min of meer vast rooster: 7 uur ochtendappèl en daarna afdelingsvisite tot 9 uur, 9 tot 12/13 uur poli (op maandag en vrijdag) of outreach (op dinsdag, woensdag en donderdag), dan even tijd om te lunchen en 's middags rond 14 uur nog een keer afdelingsvisite. De outreaches zijn erg leuk om te doen. Dit zijn uitstapjes waarbij we naar een meer afgelegen plek gaan (al is Mlonggo al een dorp) en daar bijvoorbeeld een poli gaan doen. We worden hier met een ambulance naartoe gebracht en weer opgehaald, dus ik heb in Indonesië mijn eerste ambulanceritje gehad. Woensdag was onze outreach een soort consultatiebureau waar voorlichting en vaccinaties werden gegeven en daarna was er nog een voorlichting voor zwangere vrouwen, waarbij heerlijke Indonesische snacks werden uitgedeeld. Donderdag zijn we naar een andere plek geweest om hypertensiepoli te doen, buiten op een bankje met een hele groep mensen om ons heen. Aangezien dit op een nog meer afgelegen plek lag, spraken de mensen hier nog weer een andere taal, bahasa Jawa (lokale taal van Java). Denk je dat je eindelijk een beetje op weg bent met bahasa Indonesia (nationale taal van Indonesië), kan je alsnog niet communiceren met je Indonesische patiënt, hahaha. Gelukkig waren er een paar kinderen bij die wel konden vertalen van bahasa Jawa naar bahasa Indonesia en is onze poli wel gelukt. Het went nog niet helemaal dat we bij bijna al onze werkzaamheden worden gefotografeerd, maar wie weet komt dat nog. Mocht mijn carrière in Nederland helemaal mislukken, dan kan ik altijd nog fotomodel worden in Indonesië :)

In onze vrije tijd kunnen we genoeg leuk dingen doen. Het is hier regenseizoen, dus af en toe komt het water met bakken uit de hemel zoals ik dat in Nederland nog nooit heb meegemaakt. Inmiddels kan ik de buien een beetje voorspellen: sowieso is het vaak 's avonds of 's nachts , een vooraf gaat het meestal waaien en onweren, dus dan weten we dat we een schuilplaats moeten zoeken. De temperatuur blijft onveranderd rond de 32 graden, of het nou regent of niet. Ondanks de hitte had ik afgelopen woensdag heel veel zin om te sporten, dus ik stond op het punt om naar zee te gaan hardlopen, totdat ik harde muziek uit het gebouw naast ons hoorde. Ik was even gaan kijken en het bleek dat daar een aerobics / total workout groep bezig was. Ik werd als buleh meteen uitgenodigd om mee te doen en kreeg een ereplaats vooraan in de zaal met 20-30 vrouwen. Na me een uur in het zweet te hebben gewerkt, volgde natuurlijk een fotoshoot van een kwartier, fijne timing! Na dit sportieve uurtje had ik nog steeds energie over, dus ben ik alsnog gaan hardlopen. Ik had een zijstraat genomen van de hoofdweg in ons dorp, dus die was een stuk rustiger, waardoor ik minder op het verkeer hoefde te passen. Aangemoedigd en vol verbazing nagestaard door de lokale bevolking heb ik de 3 km naar zee afgelegd. Onderweg zag ik na iedere 10 huizen een (mini) moskee, en verder een hoop kippen, schapen, katten, bananenbomen en mensen/kinderen op scooters (rijbewijs is hier niet per se nodig, en de meeste 10-jarigen hebben meer ervaring met scooter rijden dan ik). Eén scooter met 3 kinderen erop heeft mij wel 3x ingehaald binnen een paar minuten. "Mau ke mana?! (waar naartoe?)" "Saya mau pergi ke pantai (ik wil naar het strand), hijg hijg!" In dit weer is hardlopen best vermoeiend, maar het is me uiteindelijk gelukt om naar de zee te rennen en tussen een paar huisjes/hutjes door het water te bereiken, dat hier erg vervuild is door het vele plastic afval. Na een paar minuten van het uitzicht te hebben genoten, ben ik weer terug gerend tussen de rijstvelden en moskeeën door en was ik voor het donker thuis (net als vroeger als kind), al voel ik me hier nooit onveilig, ook niet in het donker (in tegenstelling tot in Uganda).

In de loop van de dagen heb ik steeds meer nieuwe woorden bijgeleerd en verloopt de communicatie steeds beter, al ben ik heel blij met google translate op mijn telefoon en mijn zelfgemaakte zakboekje met Indonesische anamnese. De patiënten op de afdeling vinden het leuk om af en toe ook wat vragen aan mij te stellen en zo leer ik ook weer wat bij. Inmiddels kan ik me "bijna-vloeiend" voorstellen in het Indonesisch en een anamnese lukt ook redelijk.

Ik heb mezelf ondertussen omgedoopt tot Myrtha, aangezien ze geen enkele moeite hebben om dat uit te spreken, terwijl Myrthe echt wordt vervormd tot de meest bizarre namen die ik niet meer herken. Ik heb nog mijn 2e naam (Milou) geprobeerd, maar dat was geen succes, omdat iedereen daarbij huilbewegingen maakte. Na 2 dagen kwam ik erachter dat Milou in het bahasa Jawa "verdrietig" betekent. De komende 3 maanden luister ik dus naar de naam Myrtha.

Selamat siang. Nama saya Myrtha. Saya dua puluh empat tahun. Saya punya satu adik perempuan dan satu kakak laki-laki. Saya berasal dari Belanda. Saya mahasiswa kedokteran. Saya di sini sudah dua minggu. Saya di sini tiga bulan: enam minggu di puskesmas dan enam minggu di rumah sakit dr. Kartini di Jepara. Saya suka makanan Indonesia: kriping pisang, sate ayam dan lontong, pisang goreng, enak!

Gesprek met patiënt:
> Selamat pagi. < Pagi. > Apa kabar? < Baik. > Apa keluhannya? < Kepala pusing. Mual, muntah. > Sudah berapa lama? < Dua hari. > Ada keluhan lain? < Tidak. > Sakit perut? < Tidak. > Mencret? < Ya. > Berapa kali? < Tiga kali semalam. > Panas? < Tidak. > Itu saja? < Ya. > Saya periksa anda.

Zoals jullie waarschijnlijk wel merken, vermaak ik me hier prima!

Succes met ontcijferen en sampai jumpa! (Tot de volgende keer!)

Liefs, Myrthe